شرکت بوئینگ که یکی از شرکای «برنامه خدمه خصوصی» ناسا است، اخیرا آزمایش تونل باد فضاپیمای CST-100 و خودروی پرتابی یکپارچه موشک اطلس پنج United Launch Alliance را به پایان رسانده است.

این آزمایش بخشی از برنامه قابلیت یکپارچه خدمه تجاری ناسا (CCiCap) بوده که به منظور دسترس‌پذیر شدن خدمات پرواز فضایی خصوصی سرنشین‌دار برای مشتریان دولتی و خصوصی طراحی شده است.

شرکت بوئینگ و United Launch Alliance که یک مشارکت انتفاعی بین لاک‌هید مارتین و بوئینگ بوده، همچنین با یکدیگر برای آزمایش اجرای تازه ساخت مرحله بالایی قنطورس اطلس پنج همکاری کرده‌اند.

بوئینگ اکنون به دو مورد از هشت نقطه عطف عملکردی برنامه CciCap دست یافته و قصد دارد تا اواسط سال 2014 هر 19 مورد آن را تکمیل کند.

به گفته محققان ناسا، قنطورس پیش از این در سفرهای فضاپیماهای ناسا به جهان‌های دیگر بصورت موفق مورد استفاده بوده اما از آنجایی‌که تاکنون برای سفرهای سرنشین‌دار بکار برده نشده، این آزمایشات جهت اطمینان از عملکرد بدون اشکال و ایمن آن برای فضانوردان که بر روی یک اطلس پنج سرنشین‌دار سوار هستند، از اهمیت بسیاری برخوردارند.

آزمایش تونل هوا که در ماه مارس در مرکز تحقیقات ایمز ناسا در کالیفرنیا آغاز شده و در ماه مه به پایان رسید، اولین آزمایشات رابط فضاپیما، آداپتور خودروی پرتابی و خودروی پرتابی ناسا بوده است.

در این آزمایش یک مدل مقیاسی فضاپیمای یکپارچه و موشک در تونل بادی فراصوتی 3.3 متری ایمز قرار داده شد. داده‌های بدست آمده از این آزمایش برای شرکت بوئینگ اطلاعات ارزشمندی را که برای اطمینان از ایمن بودن سیستم جهت اعزام انسان به مدار پایین زمین نیاز داشته، ارائه می‌کند.

خط لوله تغذیه اکسیژن مایع قنطورس در ماه مارس در کالیفرنیا برای تشخیص چگونگی حرکت اکسیژن مایع از مخزن اکسیژن این مرحله به دو موتور آنکه در آنجا با هیدروژن مایع برای ایجاد نیروی پرتاب ترکیب شده، مورد آزمایش قرار گرفت.

قنطورس که پس از پایان یافتن سوخت مرحله اول موشک اطلس پنج بکار می‌افتد، آن را به سوی مدار هدف پیش می‌راند. قنطورس از تاریخچه وسیع و موفقی در انتقال فضاپیماها به مقاصدشان برخوردار بوده که از آن جمله می‌توان به ارسال کاوشگر کنجکاوی به مریخ اشاره کرد.

بوئینگ یکی از سه شرکت آمریکایی است که ناسا در برنامه CciCap خود برای آماده‌سازی زمینه به منظور ارسال یک ماموریت نمایشی سرنشین دار به مدار تا سال 2010 با آنها همکاری می‌کند. در صورت موفقیت، این برنامه می‌تواند در آینده منجر به دسترس‌پذیرتر شدن پروازهای فضایی سرنشین‌دار برای ناسا به منظور ارسال فضانوردارن خود به ایستگاه فضایی بین‌المللی از آمریکا شود