اخترشناسان به این باور رسیده اند که کهکشانها به واسطه نوعی «خفگی» می میرند.

همچون گونه های حیاتی بر روی زمین، کهکشانها نیز می میرند. بر اساس گزارش جالب توجهی که به تازگی در نشریه نیچر به چاپ رسیده است بیشتر کهکشانها صرفا به دلیل نوعی «خفگی» مرموز می میرند!

به طور کلی یک کهکشان زمانی مرده تلقی می شود که دیگر قادر به تولید ستاره نباشد. فرآیند تولید ستاره به گازهای هلیوم و هیدروژن نیاز دارد که به عناصر سنگینتر یا فلزات تبدیل شده و در نهایت ستاره شکل می گیرد.

اخترشناسان با بررسی صدها کهکشان زنده و مرده مجاور کهکشان راه شیری دریافته اند که درحالی که کهکشانهای زنده نسبت قابل توجهی از گاز به فلز در خود دارند، کهکشانهای مردهچگالی بسیار بالایی از فلزات دارند.

این عدم توازن نشانگر آن است که کهکشانها به آرامی و همزمان با اتمام ذخایر گازهای هلیوم و هیدروژن دچار خفگی شده و می میرند. البته در آستانه مرگ، کهکشانها از باقیمانده ناچیز گازهای خود برای تولید ستارگانی اندک استفاده می کنند تا همچنان جایی برای خود در عالم داشته باشند.

اخترشناسان این فرآیند دردناک را با شرایطی مقایسه می کنند که در آن انسان به دلیل نبود اکسیژن کافی به تدریج دچار خفگی شده و آخرین نفسها را می کشد.

آنچه که این اخترشناسان انجام داده اند نخستین بررسی در نوع خود در زمینه مطالعه کهکشانهای در حال مرگ به شمار می آید.

آنها اکنون در تلاش هستند تا در فاز دوم این بررسی، علل وقوع خفگی کهکشانها را دریابند. درحقیقت آنها علت واقعی را می دانند اما چگونگی وقوع آن همچنان رازی سر به مهر باقیمانده است.

در این میان دو عامل مهم یعنی ذخیره رو به اتمام گاز کهکشانها و کهکشانهای همسایه به عنوان دو مضنون به قتل کهکشانها مورد توجه اخترشناسان قرار دارند. آنها تلاش می کنند نحوه وقوع قتل کهکشانها توسط آنها را بررسی کنند.