اما این نظریه عاری از اشکالات نبود. طبق قانون نیوتون اگر جسمی در گرانش جسم بزرگتر باشد به محض حذف جسم بزرگتر جسم کوچکتر از میدان گرانش خارج می شود حتی در فواصلی که فاصله دو جسم بیش از 30000کیلومتر     ( سرعت حرکت نور در 1 ثانیه ) باشد. یعنی اگر خورشید خاموش شود ما نور آن را تا 8 دقیقه پس از خاموشی دریافت خواهیم کرد اما طبق نظریه گرانی نیوتون اگر خورشید را برداریم بلافاصله زمین از مدارش خارج می شود در حالی که طبق قانون هم ارزی ما باید تا 8 دقیقه در مدار باشیم و بعد خارج شویم چرا که هیچ جرمی در فضا نمی تواند از سرعت نور پیشی بگیرد. همچنین بیضی بودن مدار چرخش سیارات به دور خورشید قضیه دیگری بود که نسبیت خاص قادر به جواب گویی به آن نبود. تا آنکه در سال 1915 انشتین نظریه دیگری را اعلام کرد، نظریه ای انقلابی تر درزمینه نجوم و فیزیک. در این نظریه که فرمول بندی و تکمیل آن قریب به 9 سال به طول انجامید تمامی نقایصی که در نسبیت خاص وجود داشت از بین رفت و حل گشت. یکی از مسائل بارز و کلیدی در این نظریه خمیدگی صفحه فضا – زمان بود که حل مسئله تمامی سوال هایی بود که تا آن زمان  در ارتباط با گرانش وجود داشت. طبق این نظریه هر جسمی که در فضا واقع گردد با توجه به جرمش خمیدگی را در صفحه فضا – زمان را ایجاد می کند. درک این مسئله در آن زمان و حتی اکنون نیز سخت است چرا که مسئله ای درکی و غیر شهودی است . تا آن زمان در بحث گرانش قضیه گراویتون ها و نیروی گریز از مرکز به میان بود اما با ظهور این نظریه ، تمامی نظریه های تا آن زمان نقض گشت و از میان رفت. بحث بنیادین دیگر در این نظریه تاثیر میدان گرانش بر سرعت حرکت زمان بود. طبق این نظریه هرچه تحت میدان گرانش باشیم زمان برای ما دیر تر می گذرد.البته این قضیه در گرانش های بسیار قوی ملموس است. این تاثیر بر ساعت بیولوژیکی بدن ما هم تاثیر گزار است که معمای دوقولوها به میان می آید. این نظریه که نسبیت عام انشتین نام گرفت قضیه دیگری را اذعان داشت بر طبق این نظریه اگر در یک فضای کاملا بسته قرار بگیریم به هیچ وجه نمی توانیم تشخیص دهیم که آیا در یک میدان گرانش هستیم یا با شتاب ثابت در حرکت. تمامی شواهد در هر دو حالت یکسان بوده و تاثیر یکسانی دارند. اگر در یک میدان گرانش واقع شویم بر اثر گرانش به سمت کف کشیده می شویم. حال اگر با شتاب ثابت به سمت بالا حرکت کنیم باز هم به سمت کف کشیده می شویم.