دانشمندان ناسا اعلام کردند که فضاپیمای «ویجر 1» به عنوان اولین جسم ساخت دست بشر در مرز ورود به فضای میان‌ستاره‌یی است.

این فضاپیمای بدون سرنشین که در سال 1977 به فضا پرتاب شده از سال گذشته در قلمرو نامعلوم قرار گرفته است.

دانشمندان در آن زمان پس از ثبت تغییرات چشمگیر در سطوح تابش توسط این فضاپیما بر این تصور بودند که ویجر 1 منظومه شمسی را ترک کرده است اما پژوهش جدید که اخیرا منتشر شده نشان داده که هنوز این فضاپیما از میان هلیوسفر یا همان حباب اطراف خورشید عبور نکرده و وارد فضای میان ستاره‌ای نشده است.

دانشمندان بر این باورند که ویجر در یک منطقه انتقالی باقی مانده که به بزرگراه مغناطیسی ملقب بوده و احتمالا هنوز تا خروج از منظومه شمسی وقت دارد. این فرصت می‌تواند از هر میزان تا چند سال باشد.

به گفته دانشمندان این فضاپیما پس از خروج ممکن است تا 40 هزار سال بعد به یک ستاره دیگر برسد.

این ناحیه غیرمنتظره سال گذشته در نشست اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا مطرح شده بود. سه مقاله در مجله ساینس منتشر شده بود که عجیب بودن این لایه جدید را تائید می‌کرد.

پس از ورود «ویجر 1» به این منطقه در ماه اوت سال گذشته، مقادیر زیادی از ذرات باردار انرژی پایین ناگهان به بیرون حرکت کردند در حالی که پرتوهای کیهانی پر انرژی از فضای میان‌ستاره‌یی به داخل جریان یافته بود. خوانش های یکی از دستگاه های این فضاپیما نشان‌دهنده افزایش ناگهانی قدرت میدان مغناطیسی بود اما هیچ تغییری در جهت خطوط میدان مغناطیسی ایجاد نشد که نشانگر عدم خروج ویجر 1 از منظومه شمسی است.

ویجر 1 و همتای آن ویجر 2 در سال 1977 برای دیدار با سیارات بزرگ گازی به فضا ارسال شده و تصاویر چشمگیری را از سیارات مشتری، ‌زحل و قمرهای آنها به زمین ارسال کردند.

ویجر 2 به ملاقات با سیارات اورانوس و نپتون رفت. پس از دیدار سیارات این فضاپیماها به سوی فضای میان‌ستاره‌یی ارسال شدند.

ویجر 1 در فاصله 1805 میلیارد کیلومتری خورشید قرار داشته و فاصله ویجر 2 با خورشید در حدود 15 میلیارد کیلومتر است. این فضاپیماهای سوخت اتمی از سوخت کافی برای تامین عملکرد ابزارشان تا سال 2020 برخوردارند.

فضاپیماهای ویجر رکورد طولانی‌ترین عملکرد کاوشگرهای ناسا را داشته و پس از خروج از منظومه شمسی به سفر خود ادامه خواهند داد.