بر طبق تحقیقات جدید در دانشگاه مونترئال، ضربانی مغناطیسی در عمق این ستاره می‌تپد و انرژی تولید می‌کند که منجر به ایجاد شراره‌ها و لکه‌های خورشیدی می‌شود.

جدیداً یک ابر شبیه‌ساز رایانه‌ای جدید موسوم به Calcul Québec، واژگونی‌های میدان مغناطیسی دوره‌ای خورشید را مطالعه کرده است.

طبق این مدل، هر چهل سال یک بار، باندهای میدان مغناطیسی محیطی خورشید، جهت یا قطبیت‌شان را تغییر می‌دهند. این چرخه حدود چهار برابر طولانی‌تر از چرخه لکه خورشیدی 11 ساله است که بر سطح فعالیت خورشیدی حکمرانی می‌کند.

نخستین گام در این راستا در دهه 1980 صورت گرفت و طی آن فقط تقریبی از تلاطم (turbulence) درون خورشید آشکار شد.

به گفته این دانشمندان، مدل ارائه شده آن‌ها کامل نیست زیرا لکه‌ها، شراره‌های خورشیدی و پدیده‌های مشابه برای مدلبندی با توان محاسباتی کنونی بسیار کوچک هستند.

هم‌اکنون چندین گروه علمی در تلاش برای مدلبندی تغییر در شفافیت خورشید هستند.

هنگام مدلبندی کردن خورشید، دانشمندان بر این موضوع تمرکز می‌کنند که چگونه انتقال انرژی و شفافیت خورشید طی دهه‌ها تغییر می‌کند و سال‌هاست که آن‌ها پی برده‌اند خورشید زمانی که فعال‌تر است درخشان‌تر است.

در طول این بازه زمانی، ستاره میزبان منظومه شمسی، لکه‌های خورشیدی تیره‌تر و همچنین ساختارهای مغناطیسی کوچکی را ایجاد می‌کند که سطح را روشن می‌کنند. چگونگی شکل‌گیری این ساختارها تحت مطالعه است.

دانشمندان در حال بررسی این موضوع هستند که چگونه این میدان مغناطیسی روی انتقال انرژی از درون به برون خورشید اثر می‌گذارد.

به گفته دانشمندان، بین انتقال انرژی همرفتی و چرخه مغناطیسی ارتباط وجود دارد و می‌توان این موضوع را با شبیه‌سازی و مشخص کردن جریان‌ها (متغیرهای اصلی) اندازه‌گیری کرد.

هنگامی که یک چرخه مغناطیسی در شبیه‌سازی ایجاد و طراحی می‌شود، می‌توان چگونگی اثرگذاری این موضوع بر انتقال همرفتی و درخشندگی خرشیدی را تحلیل کرد.