NGC 134 احتمالا شناخته شده ترین کهکشان مارپیچی صورت فلکی سنگ تراش (حجار- Sculptor- Sculptoris) نیست. با این حال، این جهان دورافتاده و وسوسه انگیز یکی از گنج های تلکسکوپی مسلم در آسمان نیمکره جنوبی است. این کهکشان هسته روشن، خطوط گرد و غبار انبوه و بازوهای مارپیچی آزاد خود را با ستارگان راه شیری و کهکشان کوچک تر NGC 131 که به ترتیب در پس زمینه و سمت چپ این منظره کیهانی قرار دارند به اشتراک گذاشته است. با فاصله ای حدود 60 میلیون سال نوری، NGC 134 را می توان به صورت کج و از لبه آن مشاهده کرد. پهنای آن حدودا 150 هزار سال نوری بوده که یعنی از کهکشان راه شیری ما نیز بزرگ تر می باشد.  دیسک تاب خورده و مشتقات محو اطراف NGC 134 به ما دورنمایی از فعل و انفعالات گرانشی با کهکشان های همسایه در گذشته می دهد. همانند کهکشان روشن و تر و نزدیک تر NGC 253، به نظر می رسد که پیچک های غبار از دیسک کهکشانی متشکل از خوشه های ستاره ای آبی و مناطق تشکیل ستارگان صورتی رنگ به وجود آمده اند.