متأسفانه علیرغم امیدها و نا‌امیدی رصدگران آسمان در نیمکره شمالی زمین، دنباله دار آیسان نتوانست از حضیض خورشیدی جان سالم بدر برد . اما مرگ بی موقع این دنباله دار مانع تحقیقات دانشمندان درباره ی آن نشد .
در نشست مطبوعاتی اتحادیه ژئوفیزیکی آمریکا(AGU ) در هفته ی گذشته ، هیأت داوران بین المللی از بین دانشمندان بیانیه ای را اظهار داشتند که تفاوتهای بسیاری از گزارش های ارائه شده از فضاپیما درباره ی نتایج علمی مقدماتی از رصدهای انجام شده از دنباله دار مرده ، یافت شده است . اینگونه به نظر می رسد که آیسان خیلی کوچکتر از آن حدی بود که قبلأ انتظار می رفت و یک مقدار بسیار باورنکردنی از کربن را بهمراه داشت .
دانشمندان از زمانی که منجمین آماتور روسی برای اولین بار در سال 2012 دنباله دار را رؤیت کردند ، با زوم نمودن ابر Oort که در دوردستها منظومه شمسی ما را در برگرفته است ، نسبت به اندازه آن حدسهایی زده اند .
از زمان مرگ آیسان ، دانشمندان قطر آنرا تا چندین کیلومتر تخمین زده اند . اما آلفرد مکوین (Alfred McEwen ) از دانشگاه آریزونا ، گزارش داده است که تجزیه و تحلیل رصدهای انجام شده توسط وسیله HiRISE بر روی مدار گرد اکتشافی مریخ ، در طول مدتی که دنباله دار از مقابل مریخ گذر می کرد ، نشان می دهند ، که قطر آن بین 100 تا 1000 متر بود .
HiRISE با توجه به فاصله اش نتوانست هسته مرکزی را تعیین کند ، اما اندازه گیریهای آلبدوی آن نشان می دهند که اندازه ی گوی کثیف یخی در وسط محدوده ، حدود 600 متر می باشد . HiRISE تنها فضاپیمای مناسبی نبود که آیسان را در مسیر راهش شکار کرد . بدنبال یک واقعه ی مسرور کننده ، Mercury Surface ، Space Environment ، Geochemistry and Ranging (MESSENGER) ، مسنجر که هم اکنون در مدارش به دور تیر می باشد ، در بهترین مکانها بودند که در آن واحد هر دو دنباله دار آیسان و انکه را در لحظه ی عبور از داخلی ترین قسمت منظومه شمسی مورد مطالعه قرار دادند .
MESSENGER حدود 9000 اسکن طیفی از آیسان گرفته است . اکثر آن داده ها هم اکنون سوار بر فضاپیما ، در انتظار دانلود و تجزیه و تحلیلند ، اما داده های دانلود شده تا کنون ، یک مقدار بسیار زیادی از کربن (هردو CO و C+ ) را در مقایسه با انکه ، نشان می دهند ، که ممکن است وجود ذرات آلی را در آیسان خاطر نشان سازد .
انواع این ذرات معمولأ ظریف و حساسند ، بنابراین دانشمندان بیشتر آنها را در دنباله دارهای دوره ای نمی بینند - مانند انکه - چرا که آنها در لحظه ی عبور از نزدیکی خورشید (حضیض خورشیدی) می سوزند و نابود می شوند .
با جدیدترین داده ها ، دانشمندان تأیید کردند که دنباله دار از بیرون ریختن غبارها در حضیض خورشیدی باز ایستاد ولی با این وجود ، تا چندی بعد نیز همچنان به طور خفیفی نور می داد . یکی از نظریه ها برای این نورانیت غیر قابل انتظار این است که وقتی دنباله دار به گرد خورشید درآمد ، به گونه ای مخفیانه از هم پاشید ، با وجود تمام اجزاء جدا شده اش ، اما همچنان با همان بقایای خاکسترش به مسیر خود ادامه داد . آن جدایی منطقه ی بازتابی ، نور خورشیدی را افزایش داد و توهمی ساخت که گویا هسته ی مرکزی دنباله دار همچنان در حال درخشیدن است .
زمانی که هنوز این موضوع نامشخص است که چطور و چرا برخی از sungrazer ها در حضیض خورشیدی باقی می مانند و برخی دیگر نه ، همه بر این موضوع توافق دارند که آیسان بسیار کوچک ، بی ثبات و بسیار جدید بود که بتواند پس از مواجهه نزدیکی با ستاره ما نجات پیدا کند .

منبع: Sky&Telescope