یکی دیگر از بزرگ‌ترین شکارچیان سیارات هم به خاطره‌ها پیوست، و اولین دوره کشف سیارات از فضا رسما به پایان رسید. ماموریت COROT که از افتخاراتش، کشف اولین سیاره سنگی خارج از منظومه شمسی بود، با خرابی یک کامپیوترش به طور رسمی به پایان رسید.

با پایان احتمالی عمر تلسکوپ کپلر ناسا در اردیبهشت ماه امسال و حال هم مرگ رسمی کوروت، جستجوی سیارات بیرون منظومه شمسی از این به بعد و تا پیش از ارسال فضاپیمای بعدی کاوشگر سیارات در سال 2013/1392، فقط به کمک تلسکوپ‌های زمینی انجام می‌شود.

در ماه نوامبر/آبان سال گذشته، یک خرابی در آخرین کامپیوتر باقیمانده کوروت به این معنی بود که دیگر دوران دریافت اطلاعات از تلسکوپ 27 سانتی‌متری آن به پایان رسیده است.ماهواره اما در تماس با زمین باقی ماند، و مدیران ماموریت مدت‌ها امیدوار به برقراری دوباره این ارتباط به کمک مرکز زمینی ماندند.

اما چند روز پیش اولیویه لامارل از سازمان فضایی فرانسه، CNES، که کوروت را هدایت می‌کرد، گفت: «تمام تلاش‌ها ناموفق بود، در نتیجه تصمیم گرفتیم که عملیات را متوقف کنیم»

به گفته لامارل، این تلسکوپ دو برابر ماموریت اولیه‌اش که 3 سال بود عمر کرد، در نتیجه قطعا یک موفقیت بوده است. از زمان پرتاب تلسکوپ در سال 2006/1385، کوروت بیش از 30 سیاره تایید شده و تقریبا 100 سیاره احتمالی را کشف کرده است. حتی با این وجود، شکارچیان سیارات از رفتن آن ناراحت هستند، این گفته مالکوم فریدلاند از آژانس فضایی اروپا ESA است. او می‌گوید: «ما همیشه ناامید می‌شویم. آن قدر از ماموریتی مانند کوروت چیز یاد گرفتیم که همیشه می‌خواهیم آن را تمدید کنیم».

کوروت در مداری به دور زمین قرار دارد، ولی هزینه فرستادن فضانوردان در ماموریتی شبیه ماموریت تعمیر هابل، خیلی بیشتر از هزینه پرتاب یک تلسکوپ جدید است. به همین دلیل قرار است سفینه به آرامی پایین بیاید و در جو زمین بسوزد.

پیشگامان سیارات
داشتن شکارچیان سیارات هم بر روی زمین و هم در فضا، برای تهیه یک تصویر کامل‌تر از سیارات بیرونی حیاتی است.

تلسکوپ‌های فضایی می‌توانند ستارگان کم نورتر را راحت‌تر ببینند، و به همین دلیل هم بود که هم کپلر و هم کوروت، به این خوبی می‌توانستند سوسو‌های اندک در نور ستارگان را تشخیص بدهند و متوجه عبور یک سیاره از مقابل آنها شوند. هم‌زمان تلسکوپ‌های زمینی، بهتر می‌توانند تکان تکان خوردن ستارگان را در اثر جاذبه سیاراتی که به دور آنها می‌چرخند تشخیص دهند. اندازه گیری تغییرات در هنگام عبور سیاره به تعیین اندازه سیاره منجر می‌شود، در حالی که با اندازه گیری تکان تکان خوردن ستاره، می‌توانیم جرم سیاره را براورد کنیم. از جمع این دو می‌توانیم چگالی و ترکیبات احتمالی سیاره را براورد کنیم.

هم آژانس فضایی اروپا و هم ناسا در نظر دارند که نسل بعدی شکارچیان سیارات خود را در سال 2017 /1396 به فضا پرتاب کنند. ماهواره اروپایی توصیف‌گر سیارات ، موسوم به CHEOPS، دنیای شناخته شده را در جستجوی نشانه‌های حیات کاوش خواهد کرد. همزمان، ماهواره کاوش سیارات گذرای ناسا، به نام TESS، به دنبال دیگر سیاراتی خواهد گشت که از مقابل ستارگان خود عبور می‌کنند. و تمرکز خاصی بر روی سیارات کوچک سنگی در اطراف ستارگان نزدیک به ما خواهد داشت.

تا زمان پرتاب این تلسکوپ‌ها، اخترشناس‌ها مشغول جستجو در میان حجم انبوه داده‌هایی خواهند بود که کوروت و کپلر جمع آوری کرده‌اند. به گفته لامارل، این ماموریت همچنین سبب ظهور چندین رصدخانه جدید برای جستجوی سیارات بیرونی شده است.
فریدلاند می‌گوید: «کارهای زیادی باید انجام شوند. این یک حوزه جدید است؛ تنها 20 سال عمر دارد. ما کم کم داریم درک می‌کنیم که سیاراتی که باید کاوش کنیم، تا چه حد متنوعند».