در همان کوچه پسکوچه های زندگیم که از یک روز بهاری در هجدهم اردیبهشت آغاز شد تا امروز که دارم مینویسم و با آن نه چندان تجربه های تلخ و شیرین، با آسمان قرار گذاشتم تا عشق را در آن پیدا کنم...

در اتاقی که به اندازه یک تنهایی است، دل من که به اندازه یک عشق است، به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد؛ به زوال زیبای گل ها در گلدان، به نهالی که تو در باغچه خانه ی ما کاشته ای! و به آواز قناری ها که به اندازه یک پنجره می خوانند...آه...سهم من اینست!، سهم من اینست! سهم من آسمانی است که آویختن پرده ای آن را از من میگیرد

وقتی از دنیا تاقی میبرم، آسمان پناهگاه من است و با محو شدن در آن به آرامش می رسم. آری، آسمان سال هاست که مرا شیفته خود کرده و بی اختیار مرا به سوی خود میکشد؛ در بستر بیماری، نیمه های شب، وقت گرفتاری ، شب امتحان! و... آسمان حرف اول را میزند و بازیگر نقش اول فیلمنامه زندگی است!

حدودا سال 1380 بود که به صورت جدی با دنیای اخترشناسی آشنا شدم و این سرآغاز یک رابطه متقابل و پایان ناپذیر شد. در این مدت همیشه برای نظاره پدیده هایی چون خورشید گرفتگی، ماه گرفتگی ، گذر ، مقارنه ، اختفای سیارات و رویت هلال ماه بی تاب بودم و برای فرا رسیدن هر یک، لحظه شماری میکردم؛ عکاسی نجومی را با تهیه یک دوربین کوچک دیجیتالی آغاز کردم . عکاسی با یک دوربین غیر حرفه ای و دست و پنجه نرم کردن با محدودیت های آن، زمینه ای برای رشد و شکوفایی خلاقیت من ایجاد کرد که بسیاری از مهارتهایی را که تا کنون کسب کرده ام را مدیون همین محدودیت ها هستم. علاقه ام به معماری و طبیعت سبب شد تا پدیده های نجومی را در کنار بناهای کهن و طبیعت زیبا به تصویر بکشم. به تصویر کشیدن عظمت و زیبایی آسمان و طبیعت در یک عکس همیشه برایم جذاب و شگفت انگیز بوده است همچنین نگاه به طبیعت از دریچه دوربین عکاسی موجب شد علاقه ویژه ای به حیات وحش پیدا کنم و گاهی به عکاسی از زیبایی های دنیای حیوانات بپردازم. اهل سفر هستم ، گاهی اوقات هفته ای چند بار راهی سفر می شوم و هر لحظه آماده رفتن به یک جای جدید و پیدا کردن دوستان تازه! خلاصه اینکه:

كوكب بخت مرا هیچ منجم نشناخت...یارب از مادر گیتی به چه طالع زادم؟

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق، هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم!