ناسا در حال مطالعه بر روی ساخت سیستم ناوبری است که در هر جایی از منظومه شمسی و فراتر از آن عمل می‌کند.

سفینه‌های فضایی هم‌اکنون به سیگنال‌های رادیویی ارسال‌شده از زمین برای ناوبری متکی هستند و با فاصله‌گرفتن سفینه از زمین، دقت این شیوه کاهش می‌یابد.

ناسا به دنبال استفاده از سیگنال‌های ستاره‌های نوترونی برای مکانیابی کشتی‌ها در فضاهای عمیق‌تر است.

ستاره‌های نوترونی اجرامی با انرژی و تراکم فوق‌العاده در پایان عمرشان هستند.

تعدادی از ستاره‌های نوترونی به نام تپ‌اختر، در حالی که به سرعت می‌چرخند، پرتوهای پرقدرت نور را ساطع می‌کنند. ناسا نور تپ‌اختر را با پرتوهای فانوس دریایی مقایسه می‌کند.

حرکت این اجرام کیهانی بی‌نهایت منظم است بنابراین، سفینه‌ای که این پرتوها را ردیابی می‌کند، دقیقا می‌داند که هر پرتو در هر زمان داده‌شده قرار است در چه نقطه‌ای از فضا باشد و بنابراین مکان آن را محاسبه می‌کند.

به گفته کن گندرو، رهبر ارشد این پروژه، پرتوهای تپ‌اختر در هر نقطه قابل‌تصوری در فضا و جاهایی که اشخاص بخواهند در آینده به آنجاها سفر کنند، قابل شناسایی هستند.

گندرو و تیمش در نظر دارند جی پی اس ابداعی را در ماشینی که در سال 2017 به ایستگاه بین‌المللی فضایی سفر می‌کند، آزمایش کنند.

این ماموریت «کاوشگر ایستگاه برای فناوری زمانبندی و ناوبری اشعه ایکس» یا NICER/SEXTANT نام دارد.

ابزار این کاوشگر به ستاره‌شناسان اطلاعات بیشتری در خصوص ستارگان نوترونی ارائه می‌دهد.

ستاره‌های عظیم هنگامی که از خلال واکنش هسته‌ای که آن‌ها را تغذیه و منفجر می‌کند، عبور می‌کنند، به ستاره‌های نوترونی تبدیل می‌شوند.

این ستاره‌های میدان‌های الکتریکی و مغناطیسی شدیدی تولید و ماده را در متراکم‌ترین حالت ممکن بسته‌بندی می‌کنند.

هیچ راهی برای بازخلق شرایط این ستارگان روی زمین به منظور مطالعه آن‌ها وجود ندارد.

یک قاشق چای‌خوری از ماده ستاره نوترونی روی زمین، میلیاردها تن وزن دارد و در صوتی که متراکم‌تر می‌بودند، به سیاهچاله بدل می‌شدند.