دانشمندان در جدیدترین گزارش خود، مدعی شده‌اند که آب کره ماه از زمین آمده است.

از زمانی که وجود آب فراوان بر روی کره ماه تایید شد، منبع آن همواره برای دانشمندان جای پرسش داشته است.

هم‌اکنون نظریه جدیدی مطرح است: این آب از زمین آمده است.

اکثر نظریه‌های موجود در خصوص شکل‌گیری ماه، بر این مبنا هستند که این سیاره از زمین آمده و نیز هنگامی که شیئی به اندازه زمین، در دوران جوانی به این کره خاکی اصابت کرد، ماه از آن جدا شده است.

دو ماه پیش، دانشمندان گزارش دادند که ماه احتمالا تمامی عمرش، دارای آب بوده است.

بر اساس مطالعه جدید، زمانی که شیء مزبور به سیاره ما برخورد کرد، زمین آب داشته و این که این آب از این تصادم بقا یافته و بر روی ماه جای گرفته است.

آلبرتو سال، استادیار زمین‌شناسی دانشگاه براون، و همکارانش تعدادی از صخره‌های ماه حاصل از ماموریت سفینه آپولو را بررسی کردند. آن‌ها به دنبال پدیده‌ای به نام «گنجایش‌های ذوب‌» (melt inclusions) بودند.

این‌ شمولات، بسته‌های کوچکی از شیشه آتش‌فشانی هستند که معمولا در درون ماده معدنی به نام «اولیوین» به دام افتادند.

تحقیقات پیشین نشان داده بود که این گنجایش‌های ذوب‌، حاوی آب هستند.

سال و همکارانش به دنبال این بودند که این آب از کجا آمده است.

آن‌ها صخره‌های آپولوی 15 و 17 را بررسی کردند و دریافتند که نسبت‌های ایزوتوپی هیدروژن با نسبت‌های موجود در آب زمین، یکی است.

دوتریوم، که شکل سنگینی از هیدروژن است، در حدود سه دهم یک درصد آب زمین، یافت می‌شود.

این نسبت از نسبت شهاب‌سنگ‌های کربنی (رایج‌ترین و قدیمی‌ترین نوع صخره فضایی در این بخش‌ها) قابل تمایز نیست، اما با نسبت مشاهده‌شده در بسیاری از دنباله‌دارها متفاوت است.

دانشمندان تصور می‌کنند که شهاب‌سنگ‌ها آب زمین را در زمان‌های باستان، ارائه داده‌اند؛ یعنی زمانی که منظومه شمسی حدود 100 میلیون سال عمر داشت. با این حال، آن‌ها بر این باور بودند که آب ماه، ناشی از دنباله‌دارها بوده است.

یکسان‌بودن نسبت‌ها بدین معناست که آب موجود بر روی ماه، همان آب اولیه بر روی زمین است و این که زمین زمانی که توسط شیئ بزرگ بمباران شد و ماه شکل گرفت، آبکی بوده است.

این امر همچنین می‌تواند به این معنا باشد که زمین و ماه با خانواده‌ای از شهاب‌سنگ‌ها مدت زمان کوتاهی پس از جدایی‌شان از هم، بمباران شده‌اند.

اطلاعات جدید بهترین مدرکی دال بر این موضوع است که شهاب‌سنگ‌های حامل کربن، منبع مشترک مواد فرار در زمین و ماه و شاید تمامی درون منظومه شمسی باشند.

منبع : ایسنا