رصدخانه فعال خورشیدی سازمان ناسا (SDO) , شناخته شده به خاطر تصاویر لبه خورشید , درست در همین کره زمین کشفیاتی را انجام داده است.

لس کاؤلی(Cowley) انگلیسی , متخصص نورشناسی جوی می گوید : " این یک نوع جدیدی از هاله یخی می باشد . ما آن را برای اولین بار در پرتاب SDO مشاهده کردیم – و چیزهای جدیدی را در ارتباط با اینکه چگونه امواج شوک دهنده  ( ناگهانی و دفعی ) می توانند با ابرها در ارتباط باشند , به ما آموخت ." هاله های یخی , حلقه ها و قوسهای نور هستند که در زمان تابیدن نور خورشید به سمت کریستال های یخی در هوا ,در آسمان ظاهر می شوند . یک مثال آشنا ,هاله خورشیدی (sundog ) می باشد – معمولا پاشیدگی رنگهای رنگین کمان در چپ و یا راست خورشید صبحگاهی دیده شده است . هاله های خورشیدی توسط کریستالهای یخی بشقابی مانند شکل می گیرند که مانند ریزش برگهای درختان , از آسمان رو به پایین پاشیده می شوند.



سال گذشته ,SDO یک هاله خورشیدی را منهدم کرد – و این  چگونگی کشف یک هاله جدید بود. SDO, یک سال پیش در یک چنین روزی از Cape Canaveral در feb. 11,201از زمین برخاست . آن روز یک صبح زیبا , به همراه بره, بره ابرهای خطوطی شکل سیروس , در آسمان آبی زمستانی بود . همین که شمارش معکوس به صفر رسید , هاله خورشیدی در بالای سکوی پرتاب تشکیل شد . کاؤلی شرح می دهد :" وقتی که موشک ابر سیروس را شکافت , امواج شوک دهنده به صورت موج گون از ابر گذر کردند و نظم کریستالهای یخی را بر هم زدند . این پدیده هاله خورشیدی را از بین برد ."

با اینکه دلیل انهدام سایه خورشیدی معلوم گشت , به اتفاقات بعدی آن پی برده نشد . کاؤلی می گوید :" یک ستون درخشانی از نور سفید کنار Atlas V نمایان گشت و موشک را تا آسمان دنبال نمود . ما هرگز چیزی مانند این را ندیده ایم ." کاؤلی و همکارش رابرت گرینلر با هم مشغول به کار شدند تا دریابند که معمای ستون درخشان چه بود. به نحوی امواج شوک دهنده حاصل از موشک , باید کریستالهای یخی را برای تولید "هاله موشکی" به بالا کشیده باشد . ولی چگونه ؟؟

مدل های کامپیوتری تابش نور خورشید به سمت کریستالهای یخی منحنی شده در هر موقعیت امکان پذیر برای تشریح پیشامد SDO, با شکست مواجه شد . سپس کاؤلی و گرینلر متوجه شدند که کریستاله به طور نامنظم به بالا کشیده نشدند . برعکس , شش وجهی بشقابی شکل توسط امواج شوک دهنده منظم گشتند , درست مانند یک ارتش (گروه, انبوه) رقصان نوک چرخان میکروسکوپی . کاؤلی مدل موفقیت آمیزشان را اینگونه شرح می دهد : " کریستالها بین 8 تا 12 درجه انحنا پیدا کرده اند . سپس آنها دوران می کنند به گونه ای که محور کریستال اصلی یک حرکت مخروطی را می سازد . گردونه بازی و ژیروسکوپ این حرکت را انجام می دهد . کره زمین هر 2600سال یکبار این حرکت را انجام می دهد . حرکت تعیین شده و دقیق است .



ما حصل و نتیجه : پرتاب یک موشک به سمت یک ابر سیروس می تواند یک درجه نظمی اعجاب انگیزی را ایجاد کند. او ادامه داد :" این می توانست شروع یک زمینه تحقیقی جدید باشد – دینامیک هاله ."

شبیه سازی ها نشان می دهند که ستون سفید رنگ کنار SDO تنها بخشی از یک بیضی بزرگتر بود که می توانست ظاهر شود , اگر کریستالها و امواج شوک دهنده در محدوده دامنه گسترده تری قرار داشتند . کاؤلی می گوید : " ما دوست داریم آن پدیده را دوباره و کامل تر ببینیم" . او با خنده پیشنهادی می کند : " اگر در زمانی و در طول زندگیتان یک بار فرصت حضور در یک موشک اعزامی را یافتید , موشک را فراموش کنید , و به جای آن به دنبال هاله ها بگردید ."