یک ستاره  پیر وپرجرم که در آستانه نابودی  قرار گرفته، دچار مرگ غیر منتظره ای می شود.
هنگامی که سوخت هسته ای این ستاره به پایان می رسد روی جرم عظیم خود فرو می ریزد سپس فشاردرونی ستاره باعث واکنش های جدید هسته ای می شود که صحنه را برای بروز انفجاری عظیم آماده می کند،ولی  در عمل هیچ اتفاقی نمی افتد(انفجار رخ نمی دهد).

Fiona Harrison   می گوید:"ما هنوز نمی دانیم که فعالیت های ابرنواخترهای پرجرم به چه صورت انجام می پذیرد." در واقع فیزیک برای بررسی ستاره هایی با جرم 9 برابر خورشید  دچار مشکل می شودو این در حالی است که روند مردن ستاره های نسبتا کوچک را به راحتی تحلیل می نماید. درواقع در مرگ ستاره های پرجرم وپیر می بایست عاملی به فشار خارجی تشعشات کمک کند و فشار های دیگر(احتمالا ناشی از سوخت جدید هسته ای ) نیز  فشار گرانش درونی  را مغلوب  سازد.

دانشمندان برای یافتن آن چه به فشار خارجی وارد بر ستاره کمک می کند، به بررسی یک ابرنواختر واقعی در حین انفجار  نیازمندندواین دقیقا همان کاری است که Harrison   وهمکارانش توسط تلسکوپ فضایی اسپکتروسکوپی یاNuSTAR انجام خواهند داد.این تلسکوپ در سال 2011به فضا پرتاب خواهد شد و تصویر بی سابقه ای از اشعه های گامای آمده از باقی مانده های ابرنواخترهاوسیاهچاله ها وپدیده های دور کیهانی  دیگر فراهم خواهد آورد.در واقع این تلسکوپ می تواند تصاویری  تا10بار بزرگ ترو واضح تر از آن چه در دست است ایجاد کند.استفاده از NuSTAR به دانشمندان کمک می کند تا با بررسی بقایای ابر نواختر ها در سحابی بعد از انفجارستاره، به مدارک لازم در رابطه با انفجار درونی دست یابند. به گفته Harison   به این دلیل که هیچ وقت فرصت آن را نمی یابیم که از نزدیک شاهد این انفجارات باشیم و به بررسی جزییات آن ها  بپردازیم  بنابراین  با بررسی چگونگی ترکیبات وتوزیع مواد باقی مانده می توانیم به اطلاعات زیادی در مورد انفجارها دست یابیم.

یکی از این عناصر تیتانیم44 است .ایجاد این ایزوتوپ تیتانیم خواستار  ترکیبی خاص از انرژی،فشار ومواد خام می باشد.این ترکیب در حین فرو ریختن ستاره در عمق آن شکل می گیرد.موادی که در این عمق قرار دارند،  تسلیم گرانش خواهد شد و به  داخل فروریخته سیاهچاله را تشکیل می دهند ولی مواد بالای این عمق در حین انفجار به سمت خارج باد شده و پرتاب می شوند.تیتانیم 44 درست در نوک(انفجار) ایجاد می شود. بنابراین  الگوی چگونگی گسترش تیتانیم44 در سحابی می تواند اطلاعات زیادی را در مورد اتفاقات رخ داده در  حین  انفجار در اختیار ما قرار دهد تا به وسیله این داده ها مشکل شبیه سازی های کامپیوتری را بر طرف سازیم .  تا به حال کامپیوتر های بسیار قوی  تنها توانسته اند که یک تکه باریک یک بعدی از ستاره را شبیه سازی کنندو دانشمندان فرض کردند که ستاره ها به شکل متقارن فعالیت می کنند و وانفجارآنها باید به شکل متقارن ودر تمام جهت های شعاعی صورت پذیرد .

ولی مشکل این فرض دانشمندان در کجا بود؟ به گفته هریسون کلید حل این معما در نا متقارنی  است.در یک فروریختن به شکل نا متقارن حتی اگر فشار گرانش  بر بقیه فشارها غلبه نماید نیروهای خارجی می توانند دربعضی از مکان های  ستاره به نیروهای کوچک تر بشکنند. به تازگی دو شبیه سازی  تک بعدی پیشنهاد شده که نامتقارنی را کلید معمای منفجر نشدن  ابرنواخترهای پیر وپرجرم  دانسته. بنابراین اگراطلاعات Nustar این طور بیان کند که تیتانیم 44به صورت ناهمگون پراکنده شده،این می تواند شاهدی بر این مدعا باشد که انفجارهای ابرنواختری(که در مورد ستاره های کم جرم تر رخ می دهد)  نیز   نامتقارن هستند.



منبع :سایت ناسا(Why Won’t the supernova explode )