دانشمندانی که در زمینه این اختراع فعالیت میکنند، اظهار داشتند که این اختراع با استفاده از یک سری فناوریهای متعدد و با ایجاد مدارهای چاپی بر روی لایههای نازک عمل میکند که میتواند در ساختار فضاپیما تعبیه شود و به دانشمندان در تخمین زدن شدت و میزان جدیت آسیب کمک کند.
اگر چیزی (به طور مثال زبالههای فضایی) به بدنهی فضاپیما (یا لایههای سازنده) برخورد کند، دانشمندان به سختی میتوانند دریابند که برخورد آسیبی به همراه داشته یا خیر و اگر آسیبی هست؛ چقدر جدی است؟!
شهاب سنگهای بسیار ریز و ضایعات در حال چرخش با سرعت 17500 مایل در ساعت(28163.45 کیلومتر در ساعت) در مدار ارتفاع پایین زمین و 24000 مایل در ساعت معادل 38624.16 کیلومتر در ساعت برای سفر به ماه و اعماق فضا دارند، برای فضاپیماها خطرساز هستند. هنگامی که پنجرههای سفینه فضایی باز میشود (حفاظ پنجرهها کنار میرود) چیزهایی به کوچکی مهرههای رنگی که با آن سرعت در حال حرکت هستند میتوانند چندین لایه شیشه (پنجرههای سفیه فضایی) را سوراخ کنند.
در حال حاضر برای تشخیص آسیب از دوربین استفاده میکنند و یا فضانوردان مجبورند به راهپیمایی فضایی بروند. هیچ کدام از این روشها در آن واحد نبوده و دقت لازم را ندارند و این دقیقا مشکلی است که دانشمندان با آن درگیر هستند.
این اختراع از چندین سیستم از مدارهای الکتریکی ولتاژ کم تا مدارهای چاپی عایق کاری شده حرارتی کیپتون و نرم افزار ردیابی تشکیل شده که صدمات را آشکار میسازد و به روش مقایسه ای عمل میکنند.
اگر این پروژه به موفقیت برسد از آن میتوان در تکنولوژیهای دیگر نیز استفاده کرد و بهره برد.
مارتا ویلیامز دانشمند مدیر این پروژه می گوید:" نگاه من به این اختراع یک نوع پوسته حسی است و به ما امکان میدهد تا متوجه شویم کجای فضاپیما و به چه میزان صدمه دیده است؟"
تریسی گیبسون (Tracy Gibson) یکی از مخترعین این پروژه میگوید: برای این اختراع ما از تکنولوژیهای بالا و با قدرت نفوذ بالا استفاده کردهایم.
ویلیامز میگوید: بخش بزرگی از این کار شامل ایجاد روش سازنده و کاراتر برای تولید انبوه است تا به آسانی بتوان بصورت بالقوه این تکنولوژی را برای کمپانی های تجاری، تجاری سازی نمود.
در حال حاضر برای توسعه و نمایش بر روی زمین، بزرگترین مربع از پنلهای حسی تقریبا 15 در 15 سانتی متری است و با سیم کشی به یک کامپیوتر که نظارت بر سیستم را بر عهده دارد، متصل است. همچنین دانشمندان میتوانند آن را به صورت تاشو بسازند که قابل استفاده در فضاپیماهای نسل جدید (قابل گسترش) در آینده خواهد بود.
این تکنولوژی را میتوان در ابعاد مختلف و برای تشخیص خسارتهای کوچک و بزرگ به کار بست.
همچنین آشکارساز آسیب را میتوان خارج از یک زیستگاه در سطح ماه یا سیاره سرخ بهرام(مریخ) برای محاسبه خسارت از اثرات کوچک به کار برد.
بر روی زمین نیز میتوان از این تکنولوژی را در بدنهی هواپیماها استفاده کرد تا به کمک آن خلبان قادر به تشخیص خسارت وارد شده به بدنه باشد.
دانشمندان این پروژه امیدوارند با وجود مسائل مالی و کمبود بودجه، مجبور به متوقف کردن پروژه نباشند و این اختراع را به سرانجام برسانند.
اشتراک گذاری در:
- سایت انجمن نجوم آماتوری ایران مجاز به ویرایش ادبی دیدگاهها است.
- دیدگاههایی که حاوی مطالب کذب، توهین یا بیاحترامی و موارد مغایر با قوانین کشور باشند منتشر نخواهند شد.
- دیدگاهها پس از تأیید منتشر میشوند.