جهان هستی ما در حال خاموش شدن است و در مسیر نابودی قدم برمی‌دارد؛ چرا که نرخ مرگ ستارگان بالاتر از نرخ تولد ستارگان جدید برای جایگزینی آن‌ها است.

منجمان پس از بررسی داده‌های تلسکوپ‌های مختلف در سرتاسر دنیا معتقد هستند که کیهان‌ها در جهان هستی ما رو به مرگ قدم برمی‌دارند. آن‌ها با تحلیل نور بیش از ۲۲۰ هزار کهکشان در دور دست متوجه شده‌اند که جهان در حدود نیمی از روشنایی خود را در دو میلیارد سال گذشته از دست داده است و در دو میلیارد سال آینده نیز بیش از نصف مقدار باقی مانده را از دست خواهد داد. جو لیسکی، منجم رصدخانه‌ی اروپای شرقی در گارچینگ آلمان می‌گوید: جهان ما در حال نابودی و تبدیل شدن به اجرامی کم ارزش است.

خاموشی جهانی به دلیل کاهش نرخ تولد ستارگان جدید بوده و این کاهش از ۸ میلیارد سال قبل آغاز شده است. ستاره‌ها برای درخشش، هلیوم را با هیدروژن ترکیب می‌کنند. ستاره‌های موجود با مصرف سوخت کهکشان‌ها مقدار منابع را پایین آورده‌اند؛ به این دلیل دیگر ستاره‌های جدید نمی‌توانند با سرعت گذشته تولید شوند.

این افول در طی میلیاردها سال آینده رخ خواهد داد و جهان ما به مقدار بسیار کمی درخشش خواهد داشت. لیسکی می‌افزاید: ما نمی‌توانیم زمانی دقیق برای این اتفاق تعیین کنیم؛ چرا که فعالیتی کوچک در جهان می‌تواند برای میلیاردها سال وجود داشته و خود را حفظ کند.

گروهی از محققان بین‌المللی با استفاده از تلسکوپ‌های زمینی و فضایی، مساحتی معادل با مساحت هزار ماه کامل را زیر نظر گرفتند. آن‌ها نور دریافت شده از کهکشان‌هایی به فاصله‌ی ۵۰۰ میلیون تا میلیاردها سال نوری را محاسبه کردند.

سپس محققان نور را از طول موج پرتو فرابنفش تا نور مرئی و مادون قرمز مورد بررسی قرار دادند. با تحلیل نور ستارگان در طول موج‌های مختلف، محققان می‌توانند نرخ کم شدن نور آن‌ها را با دقت بیشتری محاسبه کنند. برای مثال در آخرین محاسبه، تاثیر ذرات گرد و غبار در بازتاب نور و تبدیل آن به اشعه‌ی مادون قرمز نیز در نظر گرفته شده است. لیسکی می‌گوید: ما توانسته‌ایم با دقت بالایی کم شدن نور این ستاره‌ها را اندازه‌گیری کنیم. این سرعت بخشی از پازل جهان هستی است که قدمت آن به بیگ بنگ برمی‌گردد.

منجمان روشنایی مکعب‌های بزرگ فرضی در فضا را که هر کدام یک میلیون سال نوری از زمین فاصله داشتند، اندازه‌گیری کردند. ویل ساترلند، منجم دانشگاهی در لندن می‌گوید:

جوان‌ترین این مکعب‌ها ۵۰۰ میلیون سال عمر داشتند و روشنایی آن‌ها معادل با ۱۱ میلیون خورشید بود. اما پیرترین این مکعب‌ها که ۲.۵ میلیارد سال عمر داشتند، روشنایی معادل ۱۹ میلیون خورشید برایشان اندازه‌گیری شد.

داده‌ها و محاسبات ذکر شده نشان می‌دهند که ستارگان جوان نسبت به ستاره‌های پیرتر، با وجود جوان‌تر بودن نور کمتری نیز دارند.

داده‌های این تحقیق که بخشی از پروژه‌ی GAMA هستند بوسیله‌ی تلسکوپ‌های فضایی گالکس و وایز ناسا، تلسکوپ ویستا در شیلی متعلق به رصدخانه‌ی اروپای شرقی و تلسکوپی متعلق به رصدخانه‌ی Siding Spring در ولز، جمع‌آوری شده‌اند. ساترلند می‌گوید:

جهان ما به این زودی‌ها تاریک نخواهد شد. اما این اتفاق خواهد افتاد و در آن زمان تنها ستاره‌های قرمز رنگی باقی می‌مانند که برای میلیون‌ها سال دیگر نیز به تابش نور کم خود ادامه خواهند داد.

MSN - Zoomit