NGC 6240 نمایی نادر و کلی از لحظات آخر یک فاجعه کیهانی را ارائه می دهد. ادغام غول آسای این دو کهکشان با یکدیگر در فاصله ای 400 میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی مارافسای (حوا- Ophiuchus) صورت می گیرد. این دو کهکشان دنباله های جزر و مدی از شکل افتاده ای متشکل از ستارگان، گاز و غبار را به محیط خارج دفع کرده و دستخوش انفجار های پی در پی ناشی از تشکیل ستارگان می شوند. سیاهچاله های ابر چگال در هسته های این دو کهکشان نیز در آینده با هم ترکیب شده و تبدیل به سیاهچاله ای حتی چگال تر از قبل خواهند شد و به زودی تنها یک کهکشان بزرگ باقی خواهند ماند. این منظره چشمگیر ترکیبی است از تصویرهای باند نازک، مادون قرمز نزدیک و هم چنین داده های پهن باند دوربین های ACS و WPC3 تلسکوپ فضایی هابل. با توجه به فاصله NGC 6240، در عکس بالا گستره ای حدود 300 هزار سال نوری نمایش داده شده است.