دو ساعت قبل از نزدیکترین نگاه بشر به نپتون در سال 1989، فضاپیمای وویجر 2 این عکس فوری را گرفت. ابرهای روشن سیروس مانند و بلندی که در سطوح بالایی اتمسفر نپتون شناور بودند، برای اولین بار به طور واضح دیده شدند. سایه این ابرها را حتی می توان در ابرهای سطوح پایین تر دید. بخش اعظمی از جو سیاره نپتون را گازهای هلیوم و هیدروژن تشکیل داده اند که مرئی نیستند. بنابراین رنگ آبی این سیاره از مقادیر ناچیز متان موجود در اتمسفر، که نور قرمز را به طور کامل به خودش جذب می کند، نشات می گیرد. با وجود تندبادهایی با سرعت 2000 کیلومتر بر ساعت، نپتون سریع ترین بادهای منظومه شمسی را دارد. حدس و گمان دانشمندان بر این است که به علت شرایط متراکم و فشرده ای که در زیر ابرهای سیارات نپتون و اورانوس حاکم است، امکان شکل گیری الماس ها در آن مکان ها وجود دارد. و اکنون 26 سال بعد، فضاپیمای New Horizons ناسا آماده است تا اولین فضاپیمایی باشد که در ماه ژوئیه آینده از نزدیک نگاهی به پلوتو خواهد انداخت.