پروازهای در ارتفاع کم در دسته سخت قرار دارند. فضاپیمایی صدها میلیون مایل را در فضای خالی و تاریک طی می کند در حالی که یک سیاره یا قمر در دوردست هدفش است، با سرعت بین 20 تا 30 هزار مایل بر ساعت از فراز آن عبور می کند و عکس هایی را به سرعت در طول یک رویارویی کوتاه می گیرد.

قرار گرفتن در مدار سخت تر است. به جای عبور از بالای هدف، فضاپیمای در حال نزدیک شدن ترمز گرفته و سرعتش را به میزان خاصی تغییر می دهد تا به دور سیاره بچرخد. یک حرکت اشتباه کافی است تا فضاپیما به درون اتمسفر سیاره سقوط کند و تبدیل به یک شهاب ناخواسته شود.

فرود، عملیاتی بسیار دشوار است. کافی است ویدیو ناسا با نام «هفت دقیقه ترس و وحشت» را تماشا بکنید. تماشای مریخ نورد کنجکاوی در حالی که با چترهای نجات و سپس راکت های متوقف کننده و درنهایت با جرثقیل هوایی روی سطح این سیاره فرود می آید، موجب می شود مو به تن راست شود. از آغاز دوران فضا، آژانس های فضایی تنها موفق به فرود بر روی 6 جرم سماوی شده است: زهره (ناهید)، مریخ (بهرام)، ماه و سیارک های اروس 433 (433 Eros) و ایتوکاوا (Itokawa).

در حرکتی که می تواند استاندارد جدیدی برای میزان دشواری تعریف کند، آژانس فضایی اروپا (ESA) در آستانه افزودن عضو هفتمی به این لیست است. در روز چهارشنبه (12 نوامبر / 21 آبان ماه) فضاپیمای روزتا (Rosetta) متعلق به ESA کاوشگری به نام Philae را به سطح دنباله دار 67P/Churyumov–Gerasimenko می فرستد.

Art Chmielewski مدیر بخش پروژه Rosetta آمریکا در JPL ،طی طرح سؤالی می پرسد:« این فرود چقدر سخت است؟ در نظر بگیرید که دنباله دار با 40 برابر سرعت یک گلوله حرکت می کند، می چرخد، از آن گاز فوران می کند و با تخته سنگ ها و شکاف ها و صخره های ناهموار و احتمالا چندین متر به کاوشگر غبار خوش آمد می گوید.»

روزتا، کاوشگر Philae را در ارتفاع 22 کیلومتری در حالی که دنباله دار آزادانه در زیر آن چرخش می کند، رها خواهد کرد. در طول این کاهش ارتفاع، هیچ فرمان مولد و مشخصی وجود نخواهد داشت.

Claudia Alexander که دانشمند بخش امریکای پروژه روزتا است، توضیح می دهد:« برخلاف فرود های پیشین که شناسایی مکان قبلا انجام میشد (برای مثال در مریخ ما از قبل به خوبی از سیاره نقشه برداری کردیم)، روزتا تنها چند ماه پیش شروع به کسب اطلاعات درباره هدفش کرد. این نشان دهنده ریسک و خطر بسیار بالای این کار است.»

روزتا 6 آگوست به دنباله دار 67P رسید و چیزی که کشف کرد شگفت آور بود. هسته دنباله دار شکل عجیبی داشت ( یک رصدگر آن را به قارچی با شکل عجیب توصیف کرده است(. انتخاب مکانی برای فرود کار آسانی نبود.

قبل از آنکه مهندسان و دانشمندان در فرانسه جمع شوند تا تصمیم نهایی را بگیرند، روزتا به مدت یک ماه از دنباله دار نقشه برداری می کرد.

Stephan Ulamec مدیر فرود کاوشگر Philae در مرکز هوافضای آلمان (DLR) می گوید:« هیچ کدام از سایت های فرود کاندید، تمام ضوابط عملیاتی را به طور صد در صد نداشتند اما به وضوح سایت J بهترین انتخاب است.»

سایت J مکانی نسبتا هموار و بدون تخته سنگ در قسمت کوچکتر دنباله دار است. پنل های خورشیدی کاوشگر مقدار کافی نور خورشید را دریافت می کنند و خط دید خوبی نیز برای ارتباط با روزتا که در مداری به دور دنباله دار می چرخد، دارد.

کاهش ارتفاع حدود هفت ساعت به طول می انجامد، پروسه ای طولانی که با وجود جت های گاز غیر قابل پیش بینی که از هسته فوران می کنند، جالب می شود.

Alexander می گوید:« گمان می کردید هفت دقیقه وحشت بد بود؟ این هفت ساعت وحشت خواهد بود»

اگر همه چیز به خوبی پیش برود، Philae به آرامی به زمین خواهد نشست و از نیزه های خود استفاده می کند تا خود را به سطح سخت دنباله دار محکم کند. یک گروه متشکل از 10 سنسور که بر روی کاوشگر نصب شده اند، شامل یک دریل برای نمونه برداری و یک ژرفاسنج صوتی برای مطالعه ساختار زیر سطح دنباله دار، آن ها می توانند تحقیقاتی بی سابقه را از فاصله نزدیک (در محوطه ای کوچک) آغاز کنند.

Alexander گفت:« یک دنباله دار به هیچ کدام از از اجرام سماوی که تاکنون برای فرود روی آن ها تلاش کرده ایم شباهت ندارد. فرود موفقیت آمیز Philae ، پیروزی بسیار بزرگی برای نوع بشر خواهد بود! »