منجمان دانشگاه میشیگان احتمالا نخستین دانشمندانی خواهند بود که در فصل بهار تصادم نادری را در مرکز کهکشان راه شیری رصد خواهند کرد.

تیم علمی این دانشگاه با استفاده از تلسکوپ مدارگرد ناسا به نام «سویفت»، در حال گرفتن تصاویر روزانه از یک ابر گازی مرموز است که سه برابر زمین جرم دارد.

این ابر گازی به صورت چرخان به سمت سیاهچاله فوق‌عظیم در هسته کهکشان راه شیری حرکت می‌کند.

این هسته، 25 هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و در نزدیکی صور فلکی قوس و عقرب واقع شده است.

ابر گازی مزبور که G2 نام دارد، در سال 2011 توسط منجمان آلمانی کشف شد.

آنها انتظار داشتند این شی اواخر سال 2013 به سیاهچاله کهکشان راه شیری موسوم به *Sagittarius A برخورد کند، اما چنین انتظاری برآورده نشد.

این ابر به هسته نزدیک می‌شود و دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که چنین برخوردی طی چند ماه آینده رخ خواهد داد.

گفته می‌شود، منجمان تاکنون چنین پدیده‌ای را مشاهده نکرده‌اند.

تصور می‌شود، سیاهچاله‌های فوق‌عظیم در مراکز تمامی کهکشان‌های مارپیچ و بیضوی پنهان شده‌اند.

چنین برخوردی به منجمان فرصت بی‌نظیری در خصوص چگونگی تغذیه سیاهچاله‌های فوق‌عظیم کم‌نور (مانند سیاهچاله کهکشان‌ راه شیری) ارائه می‌دهد.

این پدیده همچنین توضیح می‌دهد که چرا این سیاهچاله‌ها به همان شیوه‌ همتاهای روشن‌ترشان در دیگر کهکشان‌ها، ماده را مصرف نمی‌کنند؛ در حالی که خود سیاهچاله‌ها نامرئی هستند و امکان فرار نور را نمی‌دهند، ماده‌ای که به درون آنها سقوط می‌کند، در پرتوهای ایکس می‌درخشند.

رصدخانه سویفت تنها تلسکوپی است که بروزرسانی‌های روزانه‌ای را در طول موج‌های پرتو ایکس ارائه می‌دهد و در این طول‌ موج‌ها تصادم موردانتظار به عمیق‌ترین شکل رخ خواهد داد.

ابزار به کاررفته در این مطالعه شفافیت پرتو ایکس تصاویر را تحلیل می‌کند و افزایش ناگهانی چنین شفافیتی می‌تواند نشان‌دهنده برخورد باشد.

سیاهچاله‌ها نقش کلیدی را در چرخه‌های زندگی کهکشان‌ها ایفا می‌کنند؛ آن‌ها ماده اطرافشان را مصرف می‌کنند و آن را دوباره به بیرون ساطع می‌کنند.

چگونگی انجام این فرآیند بر تکامل تمامی کهکشان، چگونگی شکل‌گیری ستارگان، چگونگی رشد کهکشان‌ها و همچنین چگونگی تعامل آن‌ها با دیگر کهکشان‌ها تاثیر می گذارد.