بر اساس اعلام ناسا، فضاپیمای وویجر 1 که با هدف بررسی سیارات منظومه شمسی در سال 1977 میلادی به فضا پرتاب شده بود، آگوست 2012 میلادی از منظومه شمسی خارج شده است.

فضاپیماهای دوقلوی وویجر 2 و 1 در مأموریت اصلی بررسی سیارات مشتری و زحل در سال 1977 میلادی به فضا پرتاب شدند که موفق به کشف جزئیات جدیدی در خصوص ماهیت حلقه های زحل و شناسایی قمر آیو سیاره مشتری شدند.

وویجر 2 نیز بسمت اورانوس و نپتون حرکت کرد و مأموریت فضاپیما برای کشف محدودیت های بیرونی تأثیرات خورشید چند سال دیگر تمدید شد.

موقعیت دقیق فضاپیمای وویجر همواره مورد بحث دانشمندان بوده است، چراکه هیچ تصوری در خصوص خروج از مرز منظومه شمسی و ورود به فضای بین ستاره‌ای وجود ندارد و تمامی ابزار سنجش تغییرات سال‌ها قبل از بین رفته‌اند.

با این حال محققان آژانس فضایی آمریکا بطور رسمی خبر خروج فضاپیمای وویجر از منظومه شمسی را اعلام کردند. یافته‌های این محققان که در مجله ساینس منتشر شده نشان می‌دهد، وویجر 1 در آگوست 2012 میلادی (مرداد 91) وارد فضای بین ستاره‌ای شده است.

«اد استون» از محققان پروژه وویجر در موسسه تکنولوژی کالیفرنیا تأکید می‌کند: برای نخستین بار فضاپیمایی موفق به ورود به فضای بین ستاره‌ای شده و این هدفی است که از چهار دهه قبل و هنگام آغاز مأموریت مدنظر داشتیم.

به گفته «استون»، فضاپیمای وویجر 1 پس از گذشت 36 سال از آغاز مأموریت بررسی سیارات منظومه شمسی، در حال حاضر در فاصله 19 میلیارد کیلومتری از خورشید و در بخش تاریک و سرد فضا جایی بین ستارگان قرار دارد.

بر این اساس داده‌های دریافتی در 25 آگوست 2012 میلادی، وویجر 1 در یک منطقه انتقالی خارج از حباب منظومه شمسی، در مکانی که تأثیرات خورشید هنوز در آن مشهود است، حضور دارد.

این داده ها شامل افت ناگهانی در ذرات باردار یا پرتوهای کیهانی هستند که درون بخش هلیوسفر تولید می‌شوند؛ این محوطه فضایی تحت سیطره بادهای خورشیدی پرتاب شده از خورشید هستند.

دانشمندان انتظار داشتند که جهت میدان مغناطیسی در فضا در حصاری موسوم به heliopause معکوس شود، با این حال مگنتومتر فضاپیمای وویجر 1 این تغییر را نشان نمی‌داد.

برای حصول اطمینان از خروج فضاپیما از منظومه شمسی، تجزیه و تحلیل داده ها از ابزار موج پلاسما بین آوریل تا می سال جاری میلادی انجام شد که نشان می دهد، فضاپیما در یک منطقه با چگالی الکترونی در حدود 0.08 در هر سانتیمتر مکعب قرار دارد.

اخترقیزیکدانان پیش بینی کرده‌اند که چگالی الکترون ها در فضای بین ستاره‌ای بین 0.05 و 0.22 در هر سانتی‌متر مکعب است و بنابراین فضاپیمای وویجر 1 در این محدوده قرار دارد.

بودجه فضاپیماهای دوقلوی وویجر بالغ بر 988 میلیون دلار است که شامل هزینه های پرتاب، پیگیری مأموریت و باتری‌های هسته‌ای فضاپیماها هستند؛ ابزار علمی وویجر در سال 2025 میلادی بطور دائم خاموش خواهند شد.

نتایج تحقیقات اخیر محققان ناسا در مجله Science‌ منتشر شده است.