آیا این ابر میان‌ستاره‌ای هزارپا-شکل روزی به یک سحابی پروانه‌-مانند تبدیل خواهد شد؟ هیچ‌کس نمی‌داند. آنچه از آن مطمئنیم آنست که ایراس ۲۰۳۲۴+۴۰۵۷ در داخل خود در حال انقباض است تا ستاره‌ای نو را شکل دهد. اما در خارج، بادهایی قوی در حال وزیدن هستند و نوری پرانرژی مقدار زیادی از گاز و غباری که ممکن است در شکل دادن به ستاره مصرف شود، می‌فرساید. بنابراین هیچ‌کس نمی‌داند چه توده‌ای از غبار و گاز باقی می‌ماند که ستاره از آن استفاده کند و در نتیجه، هیچ‌کس سرنوشت این ستاره را نمی‌داند. اگر این بادها و نورها این پیش‌ستاره را آنقدر بتراشند که به چگالی خورشید برسد، جو خارجی این ستاره نو ممکن است روزی به یک سحابی سیاره‌ای تبدیل شود، سحابی که ممکن است حتی واقعاً هم شبیه یک پروانه باشد. در غیر اینصورت، اگر این پیله ستاره‌ای به اندازه کافی چگالی لازم برای خود را نگاه دارد، ستاره بسیار بزرگی می‌شود که روزی به صورت یک ابرنواختر منفجر خواهد شد. گستره سحابی پیش‌ستاره‌ای در حال فرسایش ایراس ۲۰۳۲۴+۴۰۵۷ در حدود یک سال نوری است و حدود ۴۵۰۰ سال نوری و به سوی صورت‌فلکی قو (ماکیان) از ما فاصله دارد. تصویر بالا از ایراس ۲۰۳۲۴+۴۰۵۷ را تلسکوپ فضایی هابل در سال ۲۰۰۶ گرفته اما تازه هفته پیش منتشر کرده است. جنگ میان گرانش و نور به احتمال زیاد حدود ۱۰۰٫۰۰۰ سال به درازا خواهد کشید اما رصدها و نتیجه‌گیری‌های تیزبینانه از آن هنوز می‌تواند اشاراتی به سرانجام این پیش‌ستاره به دست دهد.