شرح تصاویر : عکس های تلسکوپ فضایی هابل این موضوع را که چگونه برخورد ها باعث رمبش ابر های گازی می شود را آشکار می کند که باعث ایجاد ستارگان آبی و داغ بی شماری به صورت خوشه ها می شود .
اما حدود 1% از جرم یک کهکشان مارپیچی واقعی به حالت گاز است که این کسر در اوایل تشکیل کهکشان بیشتر است. هنگامی که مدل ساز ها گاز را به شبیه سازی های خود اضافه کردند، فهمیدند که بلافاصله این گاز ها به سمت هسته ی کهکشان الحاقی کشیده می شوند و باعث به وجود آمدن ستارگان یکی پس از دیگری می شوند.
اسناد،بسیارشبیه به انفجار ستارگان درکهکشان های ملحق شونده ی Arp 220 در صورت فلکی مار است.
کهکشان های بزرگتر همچنین دارای یک سیاه چاله ی بسیار چگال در مرکزشان می باشند. طی الحاق دو کهکشان، دو سیاهچاله به سمت مرکز کهکشان بیضوی تازه شکل گرفته کشیده می شوند و باعث به وجود آمدن یک دوتایی بسیار نزدیک می شوند که باعث از دست دادن انرژی مداری و فرستاده شدن ستارگان به مدارهای بلندتر می شود.
هنگامی که دو سیاه چاله به فاصله ی یک سال نوری هم می رسند ، شروع به ملحق شدن از طریق گسیل امواج گرانشی می کنند.
گاز های کشیده شده به داخل سیاهچاله ی عظیم الجثه، تشکیل صفحه ای یکپارچه را می دهد که به طور باور نکردنی شروع به درخشیدن می کند که مانند یک کوازار درخشان یا یک هسته ی فعال معمولی به نظر می رسد. تمام این پدیده های جذاب هنگام برخورد آندرومدا با راه شیری اتفاق می افتدوخورشیدباید ازهمه ی آنها جان سالم به در ببرد.
برای گشتن به دنبال جزئیات بیشتر در مورد این نمایشنامه، ما مجبوریم که یک مدل بسازیم. در یک دهه ی گذشته Chris Mihos ، Lars Hernquist و من مدل ساده ای از اجزای سیستم راه شیری-آندرومدا که نمایانگر جرم آن ستارگان و ماده ی سیاه بودند ساختیم. هدف ما تحقیق در مورد خواص دنباله ی کشندی بود. این مدل شامل فاصله، سرعت شعاعی و جهت دو کهکشان و همچنین سرعت مماسی 2کیلومتر در ثانیه در جهت گردش کهکشانی بود. این شرایط که اجازه ی رویارویی نزدیکی که باعث ایجاد دنباله ی کشندی بود  را می داد.
در طی سالها ، من هر گاه که ابر کامپیوتر های جدید در دسترس بودند روی این مدل کار کرده ام. ظاهراً به عنوان آزماینده مسئله که می توانستم به ماشین ها و برنامه های جدید دسترسی داشته باشم. اما بیشتر برای سرگرمی خودم بود. شبیه سازی ها از حدود 3هزار جزء در اواسط 199به 30میلیون جزء رشد کرده اند که در محاسبات این مقاله به کار گرفته شده است. همچنین من نمایشی را از روی مدلمان طراحی کردم که از منظر زمین است.
 
*چگونگی برخورد             در حالی که خورشید به گردش خود دور هسته ی کهکشان ادامه می دهد، و همچنان که کهکشان ما به M31  نزدیک می شود، آسمان شب ما دائما به اجزای کوچک تر قسمت می شود. در حالی که گردش خورشید تقریبا شبیه دایره است ، شکل  معروف راه شیری  به طور قابل توجهی  تغییر  نمی کند. اما ابر کوچک صوفی تبدیل به ابر بزرگ خواهد شد، و هر تماشا گر
آسمان از نمای بسته ی کهکشان دیگری که آسمان را در بر گرفته لذت خواهد برد. شکل و بافت آندرومدا مانند راه شیری خواهد بود اما برآمدگی آن و بازوهای مارپیچی آن به وضوح دیده خواهد شد.
هنگامی که در 3 میلیارد سال بعد دو کهکشان هم پوشانی می کنند، آندرومدا از نگاه ما  از لبه و به صورت کج دیده می شود و تشکیل یک اشتراک از دو کهکشان مانند راه شیری راه در آسمان ما می دهد. سپس آندرومدا دور خواهد شد؛ اما نیروی کشندی قوی باعث ایجاد یک الگوی دو بازویی مارپیچی با دنباله های کشندی طولانی می شود. مانند آن چیزی که ما در NGC 4038 و NGC4039 در صورت فلکی غراب می بینیم. کشیدن هاله ی سیاه راه شیری، انرژی مداری آندرومدا را کم می کند و دور شدن آندرومدا را به چند صد هزار سال نوری محدود می کند.M31 دوباره به سمت ماحرکت خواهد کرد و این دفعه در عرض چند صد میلیون سال به ما می رسد. این بار برخورد رو به رو خواهد بود و دو کهکشان رویارویی های بسیار نزدیک و سریعی با هم خواهند داشت که 10میلیون سال به طول می انجامد که سرانجام به یک الحاق و تبدیل به یک کهکشان بیضوی می انجامد. که توسط یک پوشش خوب و مواج و دو دنباله ی کشندی بلند احاطه شده است.
دقیقاً بعد از اولین رویارویی،نیروی گرانشی مرکب باعث آشفته شدن مدار خورشید می شود که سبب فرو رفتن خورشید به سمت قلب کهکشان می شود. آسمان شب ما دائماً در حال نوسان بین نگاه دور دو کهکشان مارپیچی تعامل کننده و آسمانی متراکم و پر از ستارگان روشن خواهد بود در حالی که ما در حال صعود به برآمدگی راه شیری هستیم.
شبیه سازی های ماشامل گاز هانمی شوداما نسخه ی مشابهی که شامل ترکیبی ازگازوستارگان است هم اکنون درمرکزآسمان نمای برخوردهای کیهانی زمین وفضا درنیویورک درحال نمایش است.برخورد دودیسک گازی به ناچارمنجربه انفجارستاره ای می شود که شمار ابر نواختر ها را از حدود 2 عدد در هر قرن به یکی در هر سال می رساند. در حالی که خورشید از مرکز کهکشان الحاقی می گذرد ناظران می توانند شاهد انفجار سالیانه ی ستارگان باشند که می تواند بسیار بیشتر از نورانیت دیگر ستارگان باشد. احتمال کمی هم وجود داردکه یک سوپرنوا(ابرنواختر)درنزدیکی زمین منفجرشودوباعث به خطرانداختن حیات باقیمانده تاآن موقع بشود.
برخورد کهکشانی باعث ایجاد یک سیاه چاله دو تایی بسیار نزدیک می شود که در نهایت اعضای آن با هم ترکیب می شوند. اما بر اساس محاسبات انجام شده سفر درونی آنها ممکن است میلیون ها سال طول بکشد تا به این سرنوشت دچار شوند. با مدار جدید
خورشید، ستاره ی ما ممکن است از فاصله ی دوری از دوتایی بگذرد و تصویری را از افق حادثه ی سیاه چاله و شاید رشد دیسک تازه متولد شده به ما بدهد. حقیقتاً منظره ی جالبی برای تماشا خواهد بود اما ممکن است که بسیار نزدیک و تهدید آمیز باشد.
گرانش دو هیولای دوقلو ممکن است خورشید را از کهکشان خارج کند و به جایی ببرد که بتواند تنها وآرام در فضای بین کهکشانی بمیرد.افق اتفاق دریک سیاه چاله ی بسیارچگال ممکن است به اندازه ی منظومه ی شمسی خودمان باشد اما شانس کمی وجود دارد که خورشید در امتداد مرز یکی از این کرانه ها قرار بگیرد. در این صورت تمام نشانه ها تمدن بشری به فراموشی سپرده خواهد شد و تنها یک اثر از ما باقی می ماند: امواجی ناگهانی از تشعشعات گرانشی که در کیهان با سرعت نور پخش می شود. در زمانی که علم آزادانه با دین ترکیب شده بود، او مشتاقانه در مورد این جهان پهناور و جایگاه ما در آن فکر می کرد: در این آفریده ی بزرگ آسمانی، انحلال یک جهان، مانند جهان ما، و یا انحلال تمام سیستم جهان، ممکن است برای خالق بزرگ طبیعت بیشتر از اتفاقات عادی در زندگی با ما نباشد، و در هر حالت، این روزهای نحس ممکن است مانند هر تولدیامرگ هریک ازمابرروی زمین مکرر باشد.این ایده مفهومی بسیارخوشحال کننده در خود دارد.این که من هیچگاه نمی توانم بر فراز ستارگان نگاه کنم بدون اینکه در شگفت باشم که چرا تمام جهان ستاره شناس نمی شوند.حتی فکر کردن در مورد مرگ زمین بسیار غم انگیز است، اما ستاره شناس بریتانیایی Thomas Wright در قرن 18 طور دیگری فکر می کرد.
 
شرح تصاویر : مولف و همکارانش توانسته اند شبیه سازی از برخورد آندرومدا و راه شیری طراحی کنند. این فریم ها تعامل دو کهکشان را در 44 میلیون سال نشان می دهد. کهکشان ها به یک دیگر می رسند و تشکیل دنباله و پل های کشندی را می دهند. آنها سپس از یک دیگر جدا می شوند تا خود را برای برخورد دوم و الحاق آماده کنند. نتیجه بصورت یک کهکشان بیضوی احاطه شده توسط لایه ها و امواج است. هر فریم ناحیه ای به اندازه ی عرض 1 میلیون سال نوری و ارتفاع 59هزار سال نوری را نشان می دهد.