ستاره‌های موجود در خوشه‌های ستاره ای به دلیل تأثیرات نیروی گرانش و بادهای ستاره‌ای نمی‌توانند به سیاره تبدیل شوند.

خوشه‌های ستاره ای محل تولد ستارگان جدید هستند به طوری که در آنها ستاره‌ها فشرده شده و ابرهای بزرگ گازی به همراه غبار در فضا شکل می‌گیرند و ستاره‌های جوان و درخشان در هاله‌ای از گاز و مه مولکول‌های اولیه آن شکل می‌گیرند.

چنین فرآیندی در سال‌های بسیار گذشته و دور هم در اطراف ستاره خورشید که مادر منظومه شمسی محسوب می‌شود رخ داده است که در اثر همین واقعه و به هم پیوستن اجرام سرگردان، سیارات منظومه شمسی شکل گرفت.

ستارگانی که در فضای خوشه‌های ستاره‌ای جای گرفته اند به علت تأثیر نیروی گرانش ستاره‌های همجوار،‌ بادهای ستاره‌ای و پرتوهای فرابنفش موجود در محیط به سختی می‌توانند حلقه‌های گازی شکننده اطراف خود را حفظ کرده و به مرحله ایجاد سیاره برسند.

بخش زیادی از حلقه‌های گازی اطراف ستاره‌ها توسط ابرنو اخترها یا انفجارهای ناشی از ستارگان در حال مرگ که در خوشه ستاره‌ای حضور دارند از بین می‌روند.